محور سورهی غاشیه
مؤلف: دکتر محمود ویسی
محور سورهی غاشیه، اصلاح بینش در ارتباط با آخرت و حیات پس از مرگ که موضعی بدیهی است و عقلاً و نقلاً ثابت شده میباشد. و همچنین تأثیر ایمان به آخرت در زندگی انسانها و موضعگیریهایشان در رابطه با این حادثهی مهم که تنها یک بار روی میدهد. محور سوره با نام سوره که غاشیه و از مادهی غشاء است و به معنی پردهای است که کاملاً چیزی را میپوشاند طوری که چیزی از آن پیدا نباشد تناسب دارد، چون غاشیه یکی از نامهای قیامت است و به همهگیر و فراگیر بودن قیامت اشاره میکند.
تقسیمبندی آیات
آیهی ۱ بیان آمدن قیامت با اشاره به اینکه یکی از بارزترین خصوصیات و ویژگیهایی که این روز دارد فراگیر بودنش است و مقدمهی قیامت را همه میشناسیم که مرگ است و آن هم عمومیت دارد. شاید انسانها در خیلی از مسائل و رویدادهای دنیوی بتوانند که از مشارکت سرباز زنند اما در حادثهی مهم مرگ قبل از قیامت، هیچ کس نمیتواند مشارکتپذیری خود را با دیگران نفی نماید. همه در مرگ شریک هستند و باید بمیرند. اما تقدم و تأخری در زمان آن وجود دارد یکی زودتر میمیرد و یکی دیرتر میمیرد. پس غاشیه بودنِ قیامت به شکلی بر مرگ هم دلالت میکند، چرا که مرگ خود به نوعی غاشیه است البته در مقیاس کوچکتر.
از آیهی ۲ تا آیهی ۷ بیان حال گروهی از مردم است که خواری و خفت در قیامت بر چهرهی آنها مینشیند به خاطر این که در دنیا با انجام معصیت و گناهان طالب این خفت و خواری بودهاند.
از آیهی ۸ تا آیهی ۱۶ بیان احوال گروهی دیگر است که از زحمات و تلاشهای دنیوی که متحمل گشتهاند سرافراز و شاد هستند.
از آیهی ۱۷ تا آیهی ۲۰ استدلال است به آیات آفاق برای اثبات عظمت هدایت خدایی.
آیهی ۲۱ و ۲۲ بیان وظایف داعی و مُبَلِّغ در رابطه با مردم است که چه تکلیفی را یک دعوتگر بر عهده دارد.
از آیهی ۲۳ تا آیهی ۲۶ بیان سرنوشت کسانی است که از هدایت رویگردان شدهاند.