نویسنده : شیخ عبدالحمید البلالی
ترجمه : عبدالصمد مرتضوی
گروهی از دعوتگران دینی جنبه احتیاط را پیرامون بسیاری از اموری که در اسلام ممنوع گردیده رعایت نمیکنند.
در اسلام ضوابط و مقرراتی پیرامون تعامل مردان با زنان نامحرم تعیین گردیده که از آن میان میتوان به کوتاه کردن سخن با نامحرم (یعنی فقط به میزان ضرورت) و عدم نشستن با آنان سر یک میز و سخن گفتن با آنان از پشت پرده و اندیشیدن تدابیری برای عدم رویارویی زنان و مردان به طور مستقیم تا سر حد امکان اشاره کرد. با این وجود مشاهده میکنیم که برخی از دعوتگران دینی جنبه احتیاط را در این زمینه رعایت نمیکنند و به انجمنها و مراکز تبلیغی مربوط به خانمها گام مینهند (و به طور مستقیم با آنان ارتباط برقرار میکنند). در مقابل، زنان دعوتگری نیز هستند که با جرأت و جسورانه با مردان دعوتگر سخن میگویند و با آن که ممکن است برخی از آنها از جمال و زیبایی برخوردار باشند، با چهره هایی گشاده و بدون نقاب نزدیک مردان نامحرم مینشینند و ضوابط شرعی که برای آنها بسیار حایز اهمیت است را رعایت نمیکنند.
رسول اکرم (صلی الله علیه وآله وسلم) به خاطر خوف از فتنه، حتی در بیعت، مصافحه و دست دادن با زنان را ممنوع کرد و به ما خبر داده که اولین فتنهای که در بنی اسرائیل به وجود آمد مربوط به زنها بود.
همچنین به ما خبر داده که برای مردان هیچ فتنهای سختتر از فتنه زنان نیست.
همه این فرمودههای نبوی، مصادیقی عملی بود که آن حضرت به آنها اشاره کرد تا به وسیله آن، امت خویش را از فتنه زنان برحذر دارد و به آنها هشدار دهد که تا حد امکان از اختلاط با زنان که موجب خشم و غضب الهی میشود اجتناب کنند.
عمر بن عبدالعزیز می گوید: «هیچگاه با زن نامحرم خلوت نکن! هر چند قصد تو از این کار آموزش قرآن به او باشد».
میمون بن مهران که از تابعین است نیز میگوید: «از سه چیز پرهیز کن و خویش را گرفتار آن مکن!
١-هیچگاه نزد حاکم مرو هر چند خویش را توجیه کنی که به قصد امر به معروف نزد وی میروی!
۲-هیچگاه به خواهش نفسانی خود گوش نده زیرا نمیدانی که چه اثری بر قلبت خواهد نهاد؟
٣-هیچگاه بر زنی تنها وارد مشو هر چند خویش را توجیه کنی که به قصد آموزش قرآن به نزد وی می روی؟
منبع : کتاب : پندنامه هایی برای دعوتگران