نوشته : استاد حسن البنا (رحمه الله)
قرآن کریم، قانون جامع احکام اسلام و منبع تراوش خیر و حکمت در دلهای مؤمنان است .
تلاوت قرآن، برای عبادتگزاران بهترین وسیلهی تقرب به پیشگاه خداوند است . عبدالله بن مسعود (رض) روایت کرده است، که پیامبر خدا صلی الله علیه و سلم فرمود :
« إِنَّ هَذَا الْقُرْآنَ مَأْدُبَةُ اللَّهِ ، فاقبلوا مَأْدُبَتِهِ مَا اسْتَطَعْتُمْ ، إِنَّ هَذَا الْقُرْآنَ حَبْلُ اللَّهِ ، وَالنُّورُ الْمُبِينُ ، وَالشِّفَاءُ النَّافِعُ ، عِصْمَةٌ لِمَنْ تَمَسَّكَ بِهِ ، وَنَجَاةٌ لِمَنِ اتَّبَعَهُ ، لَا يَزِيغُ فَيُسْتَعْتَبَ ، وَلَا يَعْوَجُّ فَيُقَوَّمَ ، وَلَا تَنْقَضِي عَجَائِبُهُ ، وَلَا يَخْلَقُ مِنْ كَثْرَةِ الرَّدِّ ،اتْلُوهُ فَإِنَّ اللَّهَ يَأْجُرُكُمْ عَلَى تِلَاوَتِهِ كل حَرْفٍ عَشْرَ حَسَنَاتٍ ، أَمَا إِنِّي لَا أَقُولُ لکم{ الم } حرف ، وَلَكِنْ ألف ولام وميم» (قرآن سفره ی مهمانی خداست . در حد توان این مهمانی را بپذیرید . قرآن رشته ی پیوند خداست . قرآن ، نور آشکار و شفای سودبخش است . هرکس بدان چنگ زند ، از آفات محفوظ می ماند ؛ و هركس از آن پیروی کند ، نجات می یابد . در آن تنگی و اشکالی نیست که موجب سرزنش گردد ؛ و کژی و انحراف در آن راه ندارد تا نیاز به راست کردن داشته باشد . شگفتی های آن پایان ناپذیر است و از بسیار تکرار کردن فرسوده نمی شود ؛ و از حلاوت آن کاسته نمی شود . آن را تلاوت کنید ، که در مقابل هرحرف آن ده ثواب برایتان ارزانی می شود . هان ، من نمی گویم « الم » یک حرف است ، بلکه الف و لام و میم هر کدام یک حرف است . ) در وصیت پیامبر خدا صلی الله علیه و سلم به ابوذر(رضی الله عنه) آمده است :
«عليك بتلاوة القرآن فإنه نور لك في الأرض و ذخر لك في السماء »
(خود را ملزم به تلاوت قرآن کن ، که قرآن برای تو در زمین نوری ست ؛ و در آسمان ذخیره یی است .
از عایشه رضي الله عنها روایت است که پیامبر خدا صلی الله علیه و سلم فرموده است :
«الماهر بالقرآن مع السفرة الكرام البررة ، و الذي يقرأ القرآن و هو عليه شاق له أجران»
(کسی که در تلاوت و قرائت قرآن مهارت دارد ، با فرشتگان بزرگوار و فرمانبردار خداست . و آن کس که قرآن را با لکنت زبان و دشواری تلاوت می کند ؛ و این کار بر او سخت است ، دارای دو پاداش است . )
پیامبر خدا صلی الله علیه و سلم مردم را به تلاوت قرآن وادار می کرد ؛ به میزان ارتباطی که با قرآن داشتند ، برای هر کدام ارج و قرب قایل می شد ؛ و کسانی را که از تلاوت و قرائت آن ناتوان بودند ، به شنیدن و فهم قرآن سفارش می کرد ، تا از برکت ارتباط معنوی با کتاب خداوند متعال محروم نشوند .
از ابوهریره (رضی الله عنه) روایت است ، که پیامبر خدا صلی الله علیه و سلم فرمود : «من استمع إلى آية من كتاب الله کتبت له حسنة مضاعفة و من تلاها كانت له نورا يوم القيامة » (هرکس به آیه ای از کتاب خدا گوش بسپارد ، برایاش ثواب مضاعف مقرر می شود ؛ و هركس آن را تلاوت کند ، برایاش نوری در روز قیامت خواهد بود.
در حدیث ابوهریره (رضی الله عنه)آمده است که رسول خدا صلی الله علیه و سلم گروهی را به مأموریت جنگی فرستاد ؛ و از آنان خواست ، که هر کدام جداگانه قرآن بخوانند . سپس از هر کدام پرسید ، که چه مقدار قرآن حفظ دارد . در آن میان مردی ، از همه جوان تر بود ، که از او پرسید : چه قدر قرآن از بر داری ؟ او گفت : چند سوره ، از جمله : سوره ی بقره . فرمود : آیا سوره ی بقره را به خاطر داری ؟ گفت : آری . فرمود : برو ؛ تو امیر آنان هستی.
این مطلب را ترمذی روایت کرده و گفته که حديث حسن است .
سلف صالح ما برتری قرآن و اهمیت تلاوت آن را می دانستند . برای همین، آن را منبع قوانین و احکام خود قرار دادند و قرآن بهار دلهایشان و ورد عبادت شان بود . دلهای خود را به روی قرآن گشودند ؛ به آیات آن اندیشیدند ؛ مفاهیم و معانی والای آن، جانهای شان را سیراب کرد . پس خداوند سیادت و آقایی جهان و درجه های عالی آخرت را به ایشان ارزانی فرمود ؛ اما ما نسبت به قرآن بی توجهی کردیم و رسیدیم به آنچه نباید می رسیدیم : ضعف، سستی ، ناتوانی در دنیا و دین .
از انس بن مالک (رضی الله عنه)روایت است ، که پیامبر خدا صلی الله علیه و سلم فرموده :
«عرضت على أجور امتی حتي القداة يخرجها الرجل من المسجد ، و عرضت على ذنوب أمتي فلم أر ذنبا أعظم من سورة من القرآن ، أو آية أوتيها رجل ثم نسيها »(ثواب های امتم به من عرضه شد ؛ حتی ثواب زباله ای که شخص از مسجد بیرون می برد . و بر من گناهان امتم نیز عرضه شد . گناهی بزرگتر از این که شخص سوره یا آیه ای از قرآن به او داده شده ؛ آن را حفظ ، سپس فراموش کرده باشد ، ندیدم . )
با اندکی تصرف
منبع : کناب پیام بیداری / ترجمه : مصطفی اربابی